поён

[پايان]

1. поин, паст; муқоб. боло

2. интиҳо, охир, анҷом

3. нишеб, сарнишеб, тарафи паст; муқоб. баланд

4. таг, зер, канор; дар поён… а) дар канори…, дар қисми поёнии…; б) дар интиҳои…, дар охири… ; поён ёфтан ба охир расидан, тамом шудан; поён рафтан ба пастӣ фуромадан; поён фуромадан паст кардан, ба зер шинондан; поён фаромадан ба паст фаромадан, аз боло ба пастӣ фуруд омадан; аз аспи ҷаҳл поён фуромадан таскин ёфтан, паст шудани хашми касе; ба поён омадан (расидан) анҷом ёфтан, тамом шудан; сар поён фуровардан сар хам кардан:

◊ поёни шаби сияҳ сафед аст (зарб.)